Nachtelijke zwerftocht

Dus misschien moest ik dit gewoon zeggen: ik graaf.
Ik ben tot de overtuiging gekomen dat graven noodzakelijk is. Een overtuiging die zo sterk is dat ze niet is blijven hangen als een goed voornemen voor het nieuwe jaar, maar dat ik het ook echt dóé – ik graaf.
Hier, met jou. Dus blijf ik graven.

Waarom Antonioni uit de trilogie, waarom Ozu, Satyajit Ray, en waarom verbind ik ze in dezelfde herinnering?
In dit graafwerk stuit ik soms op sleutels die op alle drie lijken te passen, soms maar op één van hen. Deze keer komt de sleutel van hier. Ik hou ervan – het lijkt alleen te passen op de deur van Antonioni, maar zeker, er zal verder gegraven moeten worden.

Het gaat niet langer over Antonioni’s fascinatie voor ruimtelijke abstractie – geef toe, dat was hoe dan ook prachtig – maar over het idee van een nachtelijke zwerffilm.
Jawel, ook dat is mooi.

Het omvat La Notte, het geldt voor Mulholland Drive, en het verklaart gedeeltelijk waarom ik zo genoten heb van Quand je ne dors pas.