Begin met de groet, daarna spreek

— افشوا السلام بعد الكلام

afshū as-salām baʿda al-kalām

Deze islamitische richtlijn draagt een oeroude wijsheid in zich: echte woorden ontstaan pas in een sfeer van vrede. De begroeting is geen formaliteit; zij is een theologische daad. Zij gaat het spreken vooraf als fundament, als erkenning van de ander, als opening tot dialoog.

In de Evangeliën is deze dynamiek bijzonder opvallend na de opstanding. Wanneer Jezus aan de zijnen verschijnt, zijn zijn eerste woorden geen bewijzen of verwijten, maar een groet vol zachtheid en kracht:
"Vrede zij met jullie."
in het Grieks: εἰρήνη ὑμῖν (eirēnē hymin)

📖 Johannes 20,19 :

"Jezus kwam, stond in hun midden en zei tegen hen: ‘Vrede zij met jullie.’"

📖 Johannes 20,21 :

"Jezus zei opnieuw tegen hen: ‘Vrede zij met jullie. Zoals de Vader Mij heeft gezonden, zo zend Ik jullie.’"

📖 Johannes 20,26 :

"Jezus kwam terwijl de deuren gesloten waren, stond in hun midden en zei: ‘Vrede zij met jullie.’"

📖 Lucas 24,36 :

"Jezus zelf stond in hun midden en zei tegen hen: ‘Vrede zij met jullie.’"

Elke keer gaat de vrede vooraf aan elke uitleg, aan elke zending, aan elk begrip. De vrede maakt het spreken mogelijk. Ze kalmeert de angst, herstelt de band en bereidt de zending voor.

In een samenleving die vaak gespannen, verdeeld of gehaast is, is de tijd nemen om te groeten – om hallo te zeggen, om vrede te wensen – meer dan een vorm van beleefdheid: het is een discrete liturgie.
Een eenvoudige daad waarmee we belijden dat de ander bestaat, dat hij of zij het waard is om gezien, verwelkomd en gehoord te worden.